MEKKA Dİ NÛRÊN YENO WAR

MEKKA Dİ NÛRÊN YENO WAR

          Pêxemberê ma, hergi şino, xwudi hebê çîyên xerîbî hîs keno, nêşeno ma’neyên jî bido ci. Mesela hewnandê xwura tersayê. Çiki; hewnê ki şewi dîyê, şewrayêrî jew bi jew vijyayê meydan. Yanê hewnê raştay, hewnê sadiqî  vînayê pêxemberê ma.

          Menga Remezanî  610’î di fina xanima xwu Xetîca ra xatir wazeno, girbestê/nanwerê xwu gîno ew şino Kafa Hîrayi. Menga Remezanî di rojê peyneyinandi, fine ra bi vengêna aya beno. Coyê xwudi cara çîyêndo hina nêdîbî, hema Koyê Nûrî sero ew Kafa Hîrayi di ci vero  vinderdo ew cirê vano “Biwan!” Labrê Pêxemberê ma xwura wendiş nêzanayê. Bi tersêna  vano “Ez wendiş nêzana.” Nê cewabî serra, o mexlûqat, pêxemberê ma keno xwu virar ew hinî bipihêta guvişneno ki; hema ki qabirxeyê ci gunenê jewbînîro. No mexlûqat, fêrişteyê Ellahî Cebraîl bî ew mabeynê Ellahî (c.c) û pêxemberan di postekarêndo gird bî.

          Cebraîl(‘e.s), di finî diha pêxemberê mare vano “Biwan!”. Pêxemberê ma jî fina vano “Ez wendiş nêzana!”.  Ba’hdo cesaretê xwu arêdano xwu ser ew vano “Ez çiçî biwana!”.  Cebraîl jî nê cewabî sero, pêxemberdê mare, Sûreya ‘Alaqî ra panj ayetên siftekênî waneno.  

 TERS  Û  ‘HEYRET

          Pêxemberê ma, ters û ‘heyretî mîyandi kafi ra vijiyeno ki do şiro keye.  Kafi ra senî ki vijiyeno, vîneno ki, azmîn bi perzanandê fêrişte Cebraîlîya gêrya bî. Ew pêxemberdê ma rê vatê: “Ez Cebraîla, ti jî pêxemberê Allahîyê!”.

          Pêxemberê ma nê gurwîrê tu mahneyê nêşayê bidê. Bi lez û beza şino keye, ters û ‘heyretî mîyandi, bi heyecanêna kewno lerze. Reseno keye tepîya xwu erzeno cayandê xwu mîyan ew  xanima xwu Xetîcarê vano: “Serê mi padê! Sere mi padê!”. Hz. Xetîca jî serê ci gîna.  Ters û heyecanê pêxemberê ma ravêreno  tepîya, maya ma Xetîca rê mersela xwu rêz keno. Maya ma Xetîca jî bi nê qisandê xwuna pêxemberê ma rê bena telesî ew cirê wina vana:

          -Ez siwend wanena ki; Ellah û Teala qet’hen û bîllah, do to nêşermayno, me’hcûp nêvejo. Ti, miqayteyê merdimandê xwu benê, persê ci kenê. Tim û tim raşteyi vane. Mi’htaca rê yardım kenê, feqîran mird kenê, meymananê xwurê îkram di qusûr nêveradanê, çiçî estose ti anê ci ver, îkramkerdişîra kêf gînê. Tim û tim ‘heqî hetidi ca gînê, înanrê yarmetey kenê! 

          Waraqa zanayeyêno ew dedê Hz. Xetîcayo. Kîtabê wennûsê verînan rind zanayê ew rind jî fahmkerdê. Pêxemberê ma û xanima xwu şinê Waraqayî heti. Pêxemberê ma mersela xwu Wereqeyîrê jî rêz keno tepîya, Waraqa kewno heyecan ew hina vano: “ Na mesaj/xeber, mesaja ki Ellahî rişta Hz. Mûsayrê ew Hz. ‘Îsayrê, a mesaja, ‘eynî a xeberi bixwuya. Xelqê to, to welatê to ra, çağanoki to vejo teber, kaşka ez to hetidibîyayê  ew mi  tore yardım bikerdayê!”.  Pêxemberê ma bi ‘heyretêna  perskeno: “Ma xelqê mido, mi welatê mira vejo teber?  Waraqa jî hina cewab dano: “Xwura pêxemberî pêro, tim û tim kişta êldê xwura, welatîra sirgûn û nerfîy bîyê.”  Çi ‘heyf ki Waraqa, demeyêndo kilmdi şino re’hmet.